I’m a POWERMAN!

Om eens niet met “Zondagmorgen” te beginnen, begin ik maar met “Zaterdagmiddag”. Dus, Zaterdagmiddag , met een halfuurtje vertraging rijden we, dat zijn Robin, Donavan en mezelf, richting Hosingen (Groothertogdom Luxemburg), waar we op zondag zullen deelnemen aan het BK Powerman Duatlon LD (=Long Distance). Dit betekent 10km snel lopen, 60km snel fietsen en 10km proberen snel te lopen.

Onderweg werden we nog getrakteerd op enkele heel felle buien, maar in Heinderscheid waar ons hotel lag, was het droog en mooi weer. We beslisten om snel in te checken onder de naam As-Salamoe Alaykum, ons om te kleden en wat te gaan losrijden. Helaas hadden de buien beslist om ook Heinderscheid te bezoeken. Terug omkleden en lekkere pasta gaan eten op restaurant terwijl de rest van het deelnemersveld gratis pasta à volonté zat te eten in Hosingen…

Ondertussen was het droog geworden en beslisten we om toch nog te gaan losrijden. Wat een prachtig land, Luxemburg. Overal mooie asfaltwegen, mooie vergezichten, lokale buien en een dubbele volle regenboog. Magnifiek!

Zondagmorgen dan, opgestaan met een olifantengroot ochtendhumeur. Lekker ontbeten en naar de startplaats om ons nummer af te halen. Tussen het oprichten van enkele VZW’s door besliste een half geblesseerde Robin om zich dan toch maar in te schrijven en een gooi te doen naar het worden van Belgisch Beloftekampioen.

De start: terwijl Donavan en Robin op de eerste rij plaatsnamen, beslist ik om me veilig midden in het pak te nestelen zodat ik niet vertrappeld zou worden. Nog snel elkaar alle geluk van de wereld toegewenst en weg waren we. Ik volgde de goede raad van Donavan op en besliste om niet te snel te starten en mijn tempo te lopen. Ik liep het grootste deel in de buurt van Koen van ETZ. Ik besliste er een wedstrijd in de wedstrijd van te maken voor mezelf, zonder dit aan Koen te zeggen. Bedankt Koen om zowat de ganse wedstrijd mijn mikpunt te zijn in de wedstrijd. Twee rondjes later had ik 10km gelopen in 44minuten met 143 hoogtemeters. Na een vlotte wissel kon ik dus starten met licht verzuurde benen aan het fietsgedeelte.

We moesten 3 ronden afleggen van 20km, waarvan het 1^e deel voornamelijk bergaf was, en het 2^e deel dus logischerwijze bergop. In de 1^e ronde ging ik als een tornado te keer en ik raapte al snel wat mannen op. Vooral de klim was enorm leuk om te doen. Tijdens het fietsen speelde ik continu haasje over met Koen van ETZ. Hij was duidelijk beter in het afdalen, ik in het klimmen. De 2^e ronde was moeilijker en ging iets trager, de 3^e ronde was nog iets trager. In de afdaling kwam plots Donavan naast me rijden. Ik was eventjes totaal verbaasd. Had die dommekloot nu gemist en was hij bezig met een supplementaire 4^e ronde? Daarom vroeg ik geheel verbouwereerd: 3^e ronde? Hij antwoorde: ja, plat gevallen. Ik wenste hem toch nog veel succes en zag nog een seconde of 30 hoe zijn edele achterkant kleiner en kleiner werd. Op het einde nam ik bewust wat gas terug om ‘frisser’ te kunnen lopen.

Na opnieuw een vlotte wissel kon ik beginnen aan de afsluitende 10km strompelen. Mijn ganse buik protesteerde in de afdaling en ik liep wat trager, en mede daardoor haalde Koen me terug in. Ik moest een gaatje laten, maar beet me vanop 10 meter vast in zijn kuiten en tijdens de klim kon ik terug aanpikken. Bij het in lopen van de laatste ronde versnelde ik wat. Ik kon een klein kloofje slaan, maar Koen beet zich op zijn beurt vast in mijn kuiten. We liepen nog wat samen, maar tijdens de klim had ik er genoeg van en ik versnelde opnieuw. Koen kon niet meer aanpikken, alhoewel ik zag dat hij op het einde terug wat dichterbij kwam. Koen is toch ne taaien mijn gedacht. Bedankt Koen, het was tof om zo te strijden. Ik finishte in 3u33min en een handvol seconden op de 106^e plaats algemeen.

Heel tevreden met mijn debuut in de Powerman. Het is duidelijk dat de vorm in stijgende lijn zit. Verder nog even wat welverdiende aandacht voor mijn medereisgezellen. Donavan en Robin gingen de strijd aan met Whytic Priem om de Belgische driekleur bij de U23 te bemachtigen. Al van zaterdag was er een psychologische oorlog bezig tussen beide kampen, waar ik me niet veel van aantrok, en waarom zou ik ook. Het werd uiteindelijk een mooie strijd wie Whytic won voor Robin en voor Donavan die af te rekenen had met een lekke band. Respect voor de wijze waarop hij zijn lekke band herstelde en toch nog de wedstrijd uit reed. Proficiat aan alle drie, en hopelijk kunnen ze er volgend jaar nog een spannendere strijd van maken.

En als troost voor Vice Kampioen Robin en Donavan na het niet kunnen bemachtigen van de driekleur: jullie zijn voor mij Belgisch Kampioen in vriendjes zijn!